Βρισκομουν στο μετρο στην Ομονοια και γυρναγα για το σπιτι, μες την τραγικη ζεστη ενος αυγουστιατιικου μεσημεριου στην Αθηνα.Οπως κατεβαινα τις σκαλες για να μπω στο μετρο, διαπιστωνω οτι στο τελος τους βρισκονται ελεγχτες."Κανενα προβλημα" σκεφτομαι."Παντοτε δυσαρεστη η συναντηση μαζι τους, αλλα ουτως ή αλλως εγω παντα κοβω εισητηριο".
Παντα?Χα! Το ειχα ξεχασει! Εισητηριο ναι μεν ειχα μαζι μου, αλλα αχτυπητο.Ε, να μη τα πολυλογω με πιασανε.Εγω απο τη μια τους εξηγουσα πως προκειται για ανθρωπινο λαθος και εκεινοι ετοιμαζονταν να μου κοψουν την κλιση.
Τα πηρα και 'γω. 30 ευρω επειδη κατεβαινοντας μπορει να ξεχαστηκα και να κοιταζα μια γκομενα? Επειδη οντως ξεχαστηκα, μιας και τους προηγουμενους μηνες χρησιμοποιουσα καρτα?
Η αισχατη λυση ηρθε στο μυαλο μου.
"Δεν γαμιεσαι λεω εγω ρε μαλακα?".
Μια παγωμενη εκφραση προσωπου, που φευγαλεα πιανει το ματι σου καθως τρεχεις.
Η σκεψη οτι "Αν εχουν κεφια ας με προλαβουνε στο τρεξιμο στις σκαλες.Και που να τρεξουν με αυτα τα παντελονια".
Δε λεω, εργαζομενοι ειναι.Εντολες ακολουθουν.Αλλα του πουστη, ο καθενας μπορει να ξεχαστει.
Ευτυχως τελικα δεν χρειαστηκε να τρεξω.Ενας απο τους ελεγχτες φανηκε πιο συνεργασιμος και τη γλυτωσα.Οποτε η αισχατη λυση μου εμεινε ανεκπληρωτη.
Τωρα που το ξανασκεφτομαι απο το σπιτι μου, ισως να 'χε και περισσοτερη πλακα να την ειχα εφαρμοσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου